Twee jonge vrouwen poseren voor een decoratief geplaatste kar, met witte bloemen. Op de achtergrond staat een huis van formaat, tenminste, aan de oppervlakte van het dak te zien. Voor het gebouw staan palmbomen en een bord. De naam van de straat, of misschien wel de wijk. Niet in Nederland. Boven het bord zit een decoratief dakje tegen de zon. Regenen heeft het er lang niet gedaan.
Het gras op de voorgrond benadrukt de droogte. Zo dor, dat je met je korte broek niet op de stoppels wilt gaan zitten. Om het aanzicht wat op te fleuren is de kar met bloemen neergezet en de dames hebben besloten voor de kar te gaan staan.
Tussen de straatstenen op de achtergrond is geen onkruid te bekennen. Dit is geen stoep. Dit zijn de wandelpaden van een resort. Deze foto is een vakantiefoto.
Ik vond de foto op een lege zolder van een oud rijtjeshuis in Tilburg. Het huis was opgeknapt en opgedeeld in kamers. Een eerstejaars studente psychologie had de grootste kamer op de eerste verdieping omgetoverd tot een waar paleisje. De rest van het huis was nog leeg. Naast de kroonluchter in haar paleis zat een luik. En hoe strak en nieuw een kamer ook is gerenoveerd en ingericht, achter luiken schuilt het karakter van een oud huis. Mijn karakter schuilt achter mijn nieuwsgierigheid.
In een paar tellen stond ik op de vlieringtrap, met mijn hoofd door de opening van het luik. Een zolder zonder spinnenwebben, net zo strak gerenoveerd als de rest van de kamers, maar te laag om te verhuren. De hele zolder was leeg, met uitzondering van een Polaroid foto die binnen een armlengte van het zolderluik terecht was gekomen. De foto was niet van haar, maar ik mocht hem hebben. De foto zat vervolgens in mijn portemonee, achter in een aantekeningenboek, in een la met dingetjes en uiteindelijk in een sigarenkistje waar ik ook mijn paspoort, autopapieren en een vergeten liefdesbrief in bewaar. Belangrijke documenten, die ik direct wil kunnen vinden als ik ze ooit nodig heb. Nu heeft mijn fantasie de foto nodig.
De twee meisjes op de foto zijn familie. Dat zie je niet alleen aan de neuzen, maar ook aan de hoogte waarnaar de jongste haar broekje optrekt. Precies zoals haar oudere voorbeeld. Je ziet het ook aan hoe de oudste haar zus ongemerkt op afstand probeert te houden, maar ondertussen wel op de kar probeert te leunen. Erbij glimlachen is bijna teveel.
De oudste probeert het, de jongste is het.
De jongste is slimmer. Ze houdt haar zus op afstand door net iets stoerder te zijn. Ze rookt een sigaret. De kar is van haar, zoals de auto van haar vriendje, als hij er nonchalant tegenaan leunt wanneer hij op haar wacht. Achter haar pony gaan geen zorgen schuil.
Hoewel de oudste groter is, lijken de benen van de jongste langer. Dat zit ‘m niet in de lengte, maar in de breedte van de benen.
De fotograaf, of liever, degene die de foto maakt is het niet gewend. ’Het’ kan zijn het maken van foto’s, de Polaroid camera, of het feit dat twee jonge dames vragen een foto te maken. Van de weeromstuit houdt hij zijn vinger een beetje voor de lens. Een moderne Polaroid camera is zelfs nu nog een goed attribuut om de aandacht van passerende vrouwen mee te vangen. We kijken naar zijn tweede poging. Om de aandacht vast te houden misschien. Zijn eerste Polaroid-poging heeft een prominente plek gekregen op de kar. Vanaf het moment dat ik de foto -in de foto- zag trok deze alle aandacht bij de langste vrouwenbenen weg.
Deze foto bevat een foto in een foto. Het Droste-effect; de visuele tunnelvorming veroorzaakt door een zichzelf oogenschijnlijk eindeloos herhalende afbeelding, vernoemd naar de verpakking van Droste cacaopoeder. De dame op het pakje draagt een dienblad met daarop hetzelfde pakje cacao waarop ook zij met dienblad en verpakking staat afgebeeld. Houdt dit dan nooit op?
De scherpte van de foto lijkt mij te redden uit het Droste-effect. In het Droste-effect wordt alles kleiner. De eindeloosheid eindigt waar de volgende herhaling te klein wordt om de afbeelding te onderscheiden. Maar ik blijf scherp.
Hoe langer ik naar de foto kijk, hoe sterker het besef dat met elke conclusie die ik erin vind mijn nieuwsgierigheid alleen maar groter wordt.