Het is de manier waarop ze dingen loslaat. Ik heb nog nooit iemand met zoveel liefde dingen los zien laten. Met gratie. In volle concentratie. Zoals je verse eieren op elkaar in een mand legt. De vanzelfsprekendheid is zo groot dat je het bijna niet opmerkt. Ze laat het glas pas los als ze zeker weet dat het blijft staan, zonder aarzeling.
Het zijn geen voorwerpen. Het zijn haar katten, haar paard. Haar vriendinnen, ouders, haar fijne plekken. Mij. Stuk voor stuk relaties die ze met het grootste vertrouwen voor zich neer lijkt te zetten. Nog even bemoedigend naar ze kijkt, ze een klein tikje tegen de kont geeft en zachtjes zegt: “ga maar, je kan het”.
Alsof wij degene zijn die het voortaan zonder haar moeten doen.