Stap 1 naar creatie

O god, nog een blog. De reden dat ik niet blog is dat ik niet denk dat iemand zit te wachten op nog een bericht over wat iemand doet en hoe iemand zich daarbij voelt. Loze informatie de wereld inslingeren (of nog erger, zielloze producten) vind ik een van de ergste dingen die er is. Toch een blog. Omdat ik denk dat het mij kan helpen, en misschien ook wel iemand die het daarna leest.

Een paar dagen geleden heb ik de titel van mijn website aangepast. Het had te maken met het vage gevoel dat de vragen die me blijven achtervolgen, dwars zitten en tegen houden, misschien juist wel de antwoorden zijn. Niet bevatten, gewoon zijn. Dat moet ik wat verder uitleggen.

In mijn hoofd stel ik heel veel vragen.
Een van de belangrijkste vragenstellers in mijn gedachten is angst. ‘Wat als..’, hoor ik vaak.
Wat als ik niet succesvol ben?
Heel vaak ‘wat als ze het niet begrijpen?’
Waarom ben ik op deze aarde? (echt, die vraag stel ik me bijna elke dag).
Wat zullen ze van me vinden?
Hoe kan ik mijn leven zinvol maken?
Hoe kan ik genieten van het leven en toch duurzaam leven?
Wat is verspilling?
Is er niet al een overvloed aan dingen?
Moet ik daar nog wel aan bijdragen?
Is dit te persoonlijk?

Misschien is het wel andersom, misschien stelt angst geen vragen, maar is de angst dat ik deze vragen niet kan beantwoorden.

Ik besluit bij deze het avontuur naar het zijn van een kunstenaar tot mijn eerste project te maken.
Ik waarschuw jullie bij deze. Het is geen prettig gezicht. Als je van stoere mannen houdt, stop dan nu met lezen. Sterker nog, ik zou je willen vragen om me dan met rust te laten. Ontvriend me op Facebook. Stuur me een sms “ik hou van stoere mannen”. Dan weet ik dat ik niet op je hoef te rekenen, als er tranen over mijn wangen rollen.
Ik wil niet zielig doen. Sterker nog, ik ben juist bang dat jullie mij zielig vinden. Want zielig is niet sterk. En ik wil zo graag sterk en succesvol zijn, en trots zijn op mezelf.
Ik denk dat het dan makkelijker om mezelf te laten zien, en daarmee makkelijker om de dingen te laten zien die ik maak.

Stap 1 naar creatie: Omarm je angsten
Ik las dat om je angsten te overwinnen, je er zoveel mogelijk over moet praten. (in dit geval, schrijven. Dat vind ik makkelijker. Als jullie vinden dat dat niet telt mogen jullie me bellen.). In mijn geval wil ik de angst niet overwinnen. Ik wil hem omarmen.

Door deze gedachten op te schrijven voel ik de angst al een stuk minder erg. Ik vraag me dan ook af of de angst me tegenhoudt. Wat ik echt eng vindt is om de angst te laten zien. Om aan iemand te laten zien, of erger nog, tegen iemand te zeggen: “ik ben bang dat ik het niet kan”. En zo houden die twee elkaar een beetje in stand. Dat lijkt makkelijk op te lossen: “niet bang zijn, dan hoef je het ook niet te laten zien”. Maar daarvoor is het teveel kwantum mechanica. Het is er wel en niet tegelijk. Het is ongrijpbaar. Sterker nog, het is er het ene moment niet, en de volgende dag ineens heel sterk.
Weet je wat het erge daarvan is? Dat ik bang wordt om bang te worden. Wat als (…) ik vandaag iets durf, maar morgen niet meer? Het besluipt je, langzaam van achteren. En dan ineens springt het om je nek.

“Hoe langer de angst blijft bestaan, hoe lastiger het wordt er vanaf te komen.” zegt het internet. Dan zeg ik nu tegen het internet dat ik er al zo’n vijf jaar last van heb, maar niet van plan ben om er mee door te gaan.
Ik heb me achter vanalles proberen te verschuilen. Harder werken, bier drinken, presteren in sport, me verliezen in vrouwen, rijk worden. Het consumeren van het leven, zonder dat het oplevert wat ik wil. Ik heb keurige alternatieve doelen gesteld, die ik heb behaald, maar me nog niet op de plek brachten waar ik wilde zijn. Ik heb geprobeerd me aan te laten praten dat er allerlei medische of psychische verklaringen voor zijn. En steeds weer weiger ik me erbij neer te leggen.

Blijkbaar is er iets in mijn ziel dat sterker is. Dat steeds weer een kiertje vindt. Dat denkt “nu ik hier toch ben, kan ik er net zo goed iets van maken”.
Als ik anderen help, door ze te motiveren (want dat kan ik, als ervaringsdeskundige, inmiddels aardig goed) dan omschrijf ik de drang om te maken wel eens als een plantje dat uit de aarde omhoog groeit. Het groeit heel langzaam, heel sierlijk, maar is heel sterk. Het duwt stenen omhoog en van elkaar, opzoek naar het zonlicht dat het nodig heeft om verder te groeien. Zou mijn angst ook zo gegroeid zijn?
En als dat plantje uit mijn hoofd groeit, moet ik dan naar een plek lopen waar de zon schijnt? Of is het niet zo fysiek?

“Waarom dan in godsnaam kunstenaar?” zou een vraag van jullie kunnen zijn. Omdat dat is wat ik vroeger wilde worden, maar niet ben geworden omdat ik daar geen geld mee zou kunnen verdienen.
Het hoeft dus niet persee een autonome kunstenaar met een rare snor te zijn (hoewel ik dolgraag de Dali van mijn eeuw zou willen worden), maar een levenskunstenaar, die authentiek is aan zichzelf. Het mag ook een verhalenverteller zijn. Of een mooie dingen maker. Iemand die leeft van zijn gekke ideeen.
Oja, ik ben ook bang dat je in heel veel beroepen “professioneel” moet zijn en moet doen wat er van je verwacht wordt. Dat je je gevoel dus lekker thuis moet laten. Ik verras liever met iets onverwachts. Ik wil mijn gevoel juist in mijn werk stoppen, meenemen, laten zien. Omdat ik er heel veel van heb, en ik het tot nu toe altijd heb proberen te verstoppen.

En eigenlijk wil ik niet weten wat jullie ervan vinden.

Nu, aan het einde van dit bericht, is het moeilijkste om het de wereld in te sturen. Omdat dit het moment is dat angst begint te praten.

“Stel je niet zo aan”, “Het lukt je toch niet”, “Als je het nu nog niet kan, kun je het nooit”.
Laten we hopen dat het delen van angst echt helpt, en dit me naar de volgende stap brengt:

Stap 2. Noeste arbeid